Τις περισσότερες φορές που ταξιδεύω με τα μάτια κλειστά
ένας μικρός λαθρεπιβάτης από δίπλα με κοιτάει σιωπηλά.
Καμιά φορά μου τραγουδάει ένα απόκοσμο τραγούδι μα εγώ,
κάθε φορά που επιστρέφω το ξεχνάω όσο και αν προσπαθώ.
Και όπως φεύγουνε οι μέρες και περνούν τα χρόνια
τόσο μοιάζει ν’ αντηχεί πιο καθαρά
σαν κραυγή από πουλί που διψασμένο αιώνια
καθρεφτίζεται στης λίμνης τα νερά.
Τις περισσότερες φορές που επιστρέφω κουρασμένος αργά
ένας παλιός συνταξιδιώτης πλησιάζει και ζητάει φωτιά.
Καμιά φορά μου διηγείται ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί.
Τις περισσότερες τις είπα και άλλες τόσες έχουν πια ξεχαστεί.
Και όπως φεύγουνε οι μέρες και περνούν τα χρόνια
τόσο μοιάζει ν’ αντηχεί πιο καθαρά
σαν αρχαίο βουητό που ταξιδεύει αιώνια
και σκορπάει στου καταρράκτη τα νερά.
Τις περισσότερες φορές που ταξιδεύω με τα μάτια κλειστά
ένας μικρός λαθρεπιβάτης από δίπλα με κοιτάει σιωπηλά.
Την προηγούμενη φορά του είχα πει κάπου σ’ αυτή τη στροφή
ότι θα άλλαζα πορεία κι ότι πια δε θα μπορεί να με βρει.
