Δεν είναι μόνο όσα κάνω
είναι κι εκείνα που ξεχνώ
λόγια, τσιγάρα, αναπτήρα
και την ανύποπτή μου μοίρα
που το `φερε να σ’ αγαπώ.
Κι εσύ που όλα τα θυμάσαι
μέχρι κεραίας όπως λες
αρέσκεσαι να μ’ ανακρίνεις
τα λάθη μου να μην αφήνεις
χωρίς συγκρίσεις με το χτες.
Αφού δεν λες λοιπόν να πάψεις
να `σαι σε ρόλο ανακριτή
με το κορμί σου για μαστίγιο
την αγκαλιά σου κρατητήριο
ομολογώ την ενοχή.
