Και αν γυρνούσα ξανά στην αγκαλιά σου
πιστεύω πως δε θ’ άλλαζε τίποτα,
κι αν προσπαθούσα να ξαναγινόμουνα δικιά σου,
το ξέρω πως θ’ αποτύχαινε σίγουρα,
γιατί τα αισθήματά μου,
είναι για σένα, πλέον, τελείως φιλικά.
Λυπάμαι, λυπάμαι, λυπάμαι, λυπάμαι.
Λυπάμαι που τόσο σε πλήγωσα,
λυπάμαι γι’ αυτό που σου έκανα,
λυπάμαι, αισθάνομαι απαίσια
που βλέπω να λιώνεις μπροστά μου στο κλάμα,
που γίνομαι αιτία γι’ αυτό σου το δράμα,
ειλικρινά, λυπάμαι, μα πρέπει να χωρίσουμε εδώ.
Μη μου ζητήσεις, όπως παλιά, να σ’ αγαπήσω,
αφού το βλέπεις πως δε γίνεται τίποτα,
μη μ’ αναγκάζεις άλλο να σε βασανίζω
δεν το θέλω, σου λέω, με τίποτα,
γιατί τα αισθήματά μου,
είναι για σένα, πλέον, τελείως φιλικά.
Λυπάμαι, λυπάμαι, λυπάμαι, λυπάμαι.
Λυπάμαι που τόσο σε πλήγωσα,
λυπάμαι γι’ αυτό που σου έκανα,
λυπάμαι, αισθάνομαι απαίσια
που βλέπω να λιώνεις μπροστά μου στο κλάμα,
που γίνομαι αιτία γι’ αυτό σου το δράμα,
ειλικρινά, λυπάμαι.
Λυπάμαι, λυπάμαι, λυπάμαι, λυπάμαι.
Λυπάμαι που τόσο σε πλήγωσα,
λυπάμαι γι’ αυτό που σου έκανα,
λυπάμαι, αισθάνομαι απαίσια
που βλέπω να λιώνεις μπροστά μου στο κλάμα,
που γίνομαι αιτία γι’ αυτό σου το δράμα,
ειλικρινά, λυπάμαι, λυπάμαι.
