Μ’ έναν σχισμένο χάρτη
στο πιο ψηλό κατάρτι
χαμένος μες στα κύματα.
Σ’ ένα παλιό καράβι
στεριά ζητούσε να βρει
να θάψει όλα τα κρίματα.
Τον άνεμο ρωτάει
που ήταν και που πάει
κι αυτός δεν αποκρίθηκε.
Το χέρι του κοιτάζει,
τη μοίρα του διαβάζει,
γέλασε και λυπήθηκε.
Μ’ έναν σχισμένο χάρτη
ψηλά σαν τον αντάρτη
στάθηκε και αγνάντεψε
τη γη χωρίς ελπίδα,
την ξενιτιά πατρίδα
που τη χαρά δεν άντεξε.
Τον ουρανό ρωτάει
ποιος ήταν και που πάει
μα εκείνος δεν του μίλησε.
Το χέρι του κοιτάζει,
τη μοίρα του διαβάζει,
σκύβει το χώμα φίλησε.
