Σε όλους λέω
“Δε σε θυμάμαι”
και καταρρέω,
μόνη φοβάμαι.
Μέσα μου κλαίω
και δεν κοιμάμαι
και καταρρέω.
Μ’ έχεις αρρωστήσει
και καλά δε γίνομαι.
Μέσα μου πονάω
και ας υποκρίνομαι.
Μ’ έχεις αρρωστήσει,
μου ’χεις πάρει το μυαλό.
Τι κι αν βγαίνω μ’ άλλους,
να ξεφύγω δεν μπορώ.
Και βγαίνω μ’ όλους
που με ζητάνε
και παίζω ρόλους
που δε μου πάνε.
Μα ζω με φόβους
που με πονάνε
και παίζω ρόλους.
