Στην ερημιά στην εξοχή
ζούσε τσιγγάνα μοναχή
μοίρες κοίταζε στ’ αστέρια
στο φλιτζάνι και στα χέρια
Σε όλους τη μοίρα τους κοιτά
μα τη δική της παρατά
δεν γουστάρει να το ξέρει
γύφτισσα αυτή να υποφέρει
Ένας διαβάτης μια βραδιά
σκλάβα της παίρνει την καρδιά
κι αφού βλέπει και τη μοίρα
την αφήνει την κακομοίρα
