Η αγάπη σου με ξόρισε σε δέτες και φαράγγια,
και να συναναστρέφομαι μ’ αητούς και με γεράκια.
Στο λιόπυρο ‘μαι και εργώ καψόνομαι στο χιόνι,
έτσα παράξενο σεβντά άνθρωπος δεν σηκώνει.
Δεμένο μ’ έχει δύο και τρεις μα γνώμη δεν αλλάσει,
σφίξε τον κόμπο κοπελιά γη παίξτου μια να σπάσει.
