Προχτές σε είδα πάλι σε κάποιο χορό
κι ο άνδρας σου πλάι μιλούσε,
μεγάλη κυρία ψυχρή, σιωπηλή,
Μαργαρίτα, πως περνά η ζωή.
Θυμήσου τα χρόνια στη Μονεμβασιά,
μπλου τζιν και σκισμένα σαντάλια,
τριγύρω μας δέντρα, νερά και βουνά,
Μαργαρίτα, πως περνά η χαρά.
Τώρα μες στα πλούτη ζεις βράδυ πρωί
και κυλά δίχως ήλιο η ζωή.