Ο ήλιος έγειρε να ξαποστάσει
η πόρτα του ουρανού κλειστή
κι εγώ συνήθως σαν βραδιάσει
παίρνω χαρτί με ύφος λογιστή.
Μόνος μετράω κι αναρωτιέμαι
πόσα έδωσα, τι τάχα πήρα
στον καθρέφτη μου ξανακοιτιέμαι,
τζάμπα κι αυτή του ήλιου η γύρα.
Τίποτα, μόνο ένα τίποτα,
σαν πένθιμη καμπάνα ηχεί.
Τίποτα, μόνο ένα τίποτα,
σ’ όλο το είναι μου αντηχεί.
Κυλάν θαρρείς οι μέρες σαν νερό,
πολύ αδελφέ τα χρόνια με βαρύναν
μα την συνήθεια μου γερά κρατώ,
τι έδωσα και τι μου μείναν.
Τώρα καχύποπτα πίσω γυρνώ
την ζήση μου να την διαβάσω
ανύποπτα την ξόδεψα θαρρώ,
για ένα τίποτα την λογαριάζω.
Τίποτα, μόνο ένα τίποτα,
σαν πένθιμη καμπάνα ηχεί.
Τίποτα, μόνο ένα τίποτα,
σ’ όλο το είναι μου αντηχεί.
