Μαστούρωσα στη δόξα
κι άλλο δε ζητώ
μονάχα ουράνια τόξα
στα χέρια να κρατώ
μονάχα ουράνια τόξα
να ‘χω να κρατώ
Στα σύννεφα δε μοιάζω
ούτε στις βροχές
το άστρο μου γιορτάζω
που μου `δωσε αντοχές
το άστρο μου γιορτάζω
για τις αντοχές
Έρωτα τρέξε μπες
μες στις σπηλιές
που κρύβονται διπλές ψυχές
μ’ αέναες κινήσεις
και περιστροφικές
στα όρια της φύσης
και του κόσμου
θα φτάσω σαν δερβίσης
μοναχός μου
Μαστούρωσα και σβήνω
ίσκιους ταπεινούς
το αίμα μου το χύνω
για τους ουρανούς.
Κι αν βάφει και το χώμα
κάθε δειλινό
είναι γιατί ακόμα
τη γη δεν την ξεχνώ
είναι γιατί ακόμα
γη δε σε ξεχνώ
