Δεν είσαι ο πρώτος που φαρμάκι θα μου δώσεις,
ήπια ποτήρια, μέχρι τώρα, χίλια δυο,
μα αφού σ’ αρέσει μια καρδιά να φαρμακώσεις
και το δικό σου το ποτήρι θα το πιω.
Φύγε κι άσε με χωρίς καμιά συμπόνοια,
μαθημένα τα βουνά από τα χιόνια.
Είχα πιστέψει πως στη μαύρη αγκαλιά σου
βρήκε λιμάνι το κορμί μου το φτωχό,
μα έλα, δώσε μου κι εσύ τη μαχαιριά σου
αφού η μοίρα θέλει πάντα να πονώ.
Φύγε κι άσε με χωρίς καμιά συμπόνοια,
μαθημένα τα βουνά από τα χιόνια.
Δε σου χαλάω ούτε εσένα το χατήρι,
δώσ’ μου φαρμάκι να το πιω γουλιά γουλιά,
μα θα `ναι όμως το στερνό μου το ποτήρι
γιατί η καρδιά μου δεν αντέχει άλλο πια.
Φύγε κι άσε με χωρίς καμιά συμπόνοια,
μαθημένα τα βουνά από τα χιόνια.
