Mε τα σύνεργα θα έρθω της ανασκαφής
το κορμάκι μου να σκάψω για να φυτευτείς
και θ’ αδειάσω σαν ποτήρι μες στο στόμα σου
εγώ είμαι το νεράκι και το χώμα σου
Mαύρο φως πάλι ανάβει
που του έρωτα οι σκλάβοι το γυρεύουνε
Nύχτες άγρυπνες και πάλι
πάνω στου φιλιού τη ζάλη με ληστεύουνε
Mε πετάς ψηλά και πάω σαν χαρταετός
γίνομαι να περπατήσεις δρόμος ανοιχτός
κι ύστερα ξαναγυρνάω απ’ την πόρτα σου
εγώ είμαι το παιχνίδι και η βόλτα σου.
