Μες στον καθρέφτη τ’ ουρανού
ξεθώριασε τ’ ασήμι
μα στα κατάβαθα του νου
δεν ξεθωριάζει η μνήμη.
Θυμάρι κι αρμπαρόριζα
σου φέρνω απ’ την Ελλάδα
τη μοίρα σου δεν όριζα
στη μακρινή Γρανάδα.
Σήκω να παλέψεις τον καιρό
χτύπα τις καμπάνες
μαύρος ταύρος μπήκε στο χορό
κι ούρλιαξαν οι μάνες.
Άνθρωποι με βλέμμα σκοτεινό
και φονιάδων χέρια
κοίταξαν ψηλά τον ουρανό
κι έφτυσαν τ’ αστέρια.
Θα περιμένω καθ’ αυγή
σε βράχους κι ακρογιάλια
ν’ ανοίξεις πάνω από τη γη
του ήλιου τη βεντάλια.
Ο χάροντας ο τρυγητής
τα νιάτα σου κι αν πήρε
στην ερημιά που περπατείς
καινούργια νιάτα σπείρε.
