Σ’ ένα μικρό στενό δωμάτιο μ’ έχεις κλείσει
έχεις κλειδώσει και την πόρτα να μη βγω
Ακούω τους δίπλα να γελάν απορημένοι
Τι απομένει στο μαρτύριο αυτό;
Μα όσο περνάει ο καιρός
τόσο μου φεύγει ο θυμός
Έτσι που είμαστε μαζί
φυλακισμένοι διαρκώς
Θα το πετάξω τον κλειδί να μην ανοίξεις
όπως το θέλεις έτσι θέλησα κι εγώ
Απ’ το παράθυρο μονάχα θα πηδήξεις
για να γλιτώσεις απ’ τ’ αστείο σου αυτό
Μα όσο περνάει ο καιρός
τόσο μου φεύγει ο θυμός
Έτσι που είμαστε μαζί
φυλακισμένοι διαρκώς
Ξέρω πως είμαι πια τρελός
κάτι αλλάζει συνεχώς
φτάνει που είμαστε μαζί
φυλακισμένοι διαρκώς
Μα όσο περνάει ο καιρός
τόσο μου φεύγει ο θυμός
Έτσι που είμαστε μαζί
φυλακισμένοι διαρκώς
Ξέρω πως είμαι πια τρελός…
