Μέσα στις κούπες θα σε πιω,
της μοναξιάς αχτίδα,
μες στη χαρά ο στεναγμός
και μες στο δα και μες στο δάκρυ η ελπίδα.
Μαζί σου να την πάρεις δεν μπορείς,
την ομορφιά που τόσο αγάπησες στη ζήση,
γι’ αυτό πρέπει βαθιά να την χαρείς
πρωτού σαν σύννεφο στον άνεμο σκορπίσει.
Μέσα στα χέρια σε κρατώ
κι είσαι μακριά φευγάτη,
μες στη ματιά σου ο καημός
και τ’ ουρανού και τ’ ουρανού το δάκρυ.
Μαζί σου να την πάρεις δεν μπορείς,
την ομορφιά που τόσο αγάπησες στη ζήση,
γι’ αυτό πρέπει βαθιά να την χαρείς
πρωτού σαν σύννεφο στον άνεμο σκορπίσει,
πρωτού σαν σύννεφο στον άνεμο σκορπίσει.
