Μ’ αγωνία και με κλάμα
πάλι θα ξημερωθώ
και του πόνου το ποτήρι
στάλα στάλα θα το πιω.
Που να πήγες, που να πήγες
σκέφτομαι που γυρνάς
άραγε εκεί τι κάνεις
κι εμένα με ξεχνάς.
Πέρασα κι εχθές το βράδυ
απ’ το σπίτι σου ξανά
κι όλα ήταν κλειδωμένα
όλα ήταν σκοτεινά.
Που να πήγες, που να πήγες
σκέφτομαι που γυρνάς
άραγε εκεί τι κάνεις
κι εμένα με ξεχνάς.
Κάθισα στα σκαλοπάτια
μέχρι τα χαράματα
κι όταν είδα πως δεν ήρθες
μ’ έπιασαν τα κλάματα.
Που να πήγες, που να πήγες
σκέφτομαι που γυρνάς
άραγε εκεί τι κάνεις
κι εμένα με ξεχνάς.
Όπου και να `σαι αγάπη μου
γύρνα ξανά κοντά μου.
