Ως πότε θα ψάχνω για αγκαλιές ελιξίρια
γι’ αστέρια που στέλνουν σινιάλα μυστήρια.
Οι δρόμοι μου αυλάκια, στροφές σαν βινύλιο
καινούρια αγάπη, καινούριο μαρτύριο.
Σ’ αυτή που ζω την πόλη, καρδιές οχυρώματα
ξενιτεμένο σώμα με χίλια ονόματα.
Μ’ ένα ζέπελιν
κλέβω χρώματα
απ’ τα ουράνια
νεφελώματα.
Ως πότε θα ελπίζω σ’ έτη σωτήρια
ποια νίκη που πήρα δεν ήτανε πύρρεια.
Ποιες πόρτες ανοίγουν χωρίς εισιτήριο
κυλάει το σκοτάδι μα φέρνει ο Σείριο.
