Ένα δύο τρία!
Με λένε Πόπη σαν τη γιαγιά μου την Καλλιόπη
αχ, να με λέγανε Κυβέλη
Μου πηγαίνει πιο πολύ αυτό το λάμδα με το η
τέσσερα πέντε έξι! Με λένε Πόπη!
Κι όσο κι αν ντρέπομαι γι’ αυτό μια μέρα θα σε παντρευτώ.
Χα! Χα! Μη γελάς. Χθες το είπα στη μαμά
κι άκου, της ξέφυγε ένα μα!
πού να το πω και στον μπαμπά, αυτός θα μείνει με το μπα!
Ποιο τραγούδι να σου στείλω να ‘ναι κόκκινο σαν μήλο
και ανάλαφρο σαν ένα φύλλο.
Στα μαλλιά σου να καθίσει σαν πουλί να κελαηδήσει
και γλυκά γλυκά να σε φιλήσει
ένα τραγούδι για να το βάζεις την ώρα που διαβάζεις
Εφτά οχτώ εννιά.
Για σένα ντύνομαι και βγαίνω διαβάζω γράφω κι αρρωσταίνω
και μένω μόνη μου στο σπίτι μ’ ένα γλυκούλη πυρετούλη
κάπου τριάντα εφτά και ένα, μόνο να σκέφτομαι εσένα!
Για σένα γίνομαι Ελλάδα κι αφρίζω σαν πορτοκαλάδα
Για σένα κάνω τόσο δρόμο και κάθε νύχτα μεγαλώνω
Αθήνα, Πάτρα, Λευκωσία και ξαφνικά Κυπαρισσία
Θεσσαλονίκη, Γιάννενα με δυο παπούτσια πάνινα
Ποιο τραγούδι να σου στείλω να ‘ναι κόκκινο σαν μήλο
και ανάλαφρο σαν ένα φύλλο.
Στα μαλλιά σου να καθίσει σαν πουλί να κελαηδήσει
και γλυκά γλυκά να σε φιλήσει
ένα τραγούδι δίχως λέξεις, εσύ να τις διαλέξεις.
Για σένα κάνω τόσο δρόμο αλλά ποτέ δε σ’ ανταμώνω
στους Βράχους χάνομαι στο πλήθος στην Καλογρέζα πάλι, τζίφος!
Και παίρνω τρένο, παίρνω πλοίο κι ένα παλιό λεωφορείο
που τραμπαλίζεται και τρέμει πότε από κει, πότε από δω
μέχρι να φτάσω, λέει, στην Ιερά Οδό.
Αυτόγραφο παρακαλώ!
Κι ένα φιλί στο μέτωπο κι απόχτησα ένα τρίτο μάτι
που ανοίγει μόνο την Τετάρτη αλλά κανένας δεν το βλέπει.
Φτου κι απ’ την αρχή.
Ένα δύο τρία!
Με λένε Πόπη κι όσο κι αν ντρέπομαι γι’ αυτό
μια μέρα θα σε παντρευτώ.
