Με τα χρυσά φτερά πετάς των µεθυσµένων
Και θριαµβεύεις σαν να παίζεις στη σκηνή,
Ντυµένη πούλιες σαν το δέντρο Χριστουγέννων,
Μοιάζεις κοντά µου µε ισόβια ποινή.
Κι όλες τις λέξεις που µιλούσανε γι αγάπη,
Τις έχεις κάψει και τις πέταξες στη λάσπη.
Με ποια ψευδώνυµα γυρνάς µέσα στη νύχτα
Κι από τι θέλεις κι από πόσους να κρυφτείς;
Δεν είν’ η αγάπη που ζητάς µια χαρτορίχτρα,
Να υποσχεθεί πως όσα έχασες θα βρεις.
Με ποια ψευδώνυµα γυρνάς µέσα στη νύχτα
Κι από τι θέλεις κι από πόσους να κρυφτείς;
Με ποια ψευδώνυµα ζητάς ελεηµοσύνη;
Αφού το χέρι σου, δεν ξέρει και να δίνει.
Ζητάς µια πίστωση ζωής σα µαγεµένη,
Το δηλητήριο που ήπιες σε κρατά
Κι οι µουσικοί σ’ ακολουθούν υπνωτισµένοι,
Όταν τα πόδια σου τινάζεις δυνατά.
Παντού αφήνεις µόνο κάτι απ’ τ’ άρωµά σου
Και ένα έγκαυµα που µ’ άγγιξε η σκιά σου.
Με ποια ψευδώνυµα γυρνάς µέσα στη νύχτα
Κι από τι θέλεις κι από πόσους να κρυφτείς;
Δεν είν’ η αγάπη που ζητάς µια χαρτορίχτρα,
Να υποσχεθεί πως όσα έχασες θα βρεις.
Με ποια ψευδώνυµα γυρνάς µέσα στη νύχτα
Κι από τι θέλεις κι από πόσους να κρυφτείς;
Με ποια ψευδώνυµα ζητάς ελεηµοσύνη;
Αφού το χέρι σου, δεν ξέρει και να δίνει.
