Κανείς δε θα μπορέσει μου `χες πει
να με πονέσει πάλι όπως εσύ
κι αφού είπαμε γεια με τα δάκρυα στεγνά
τα παράθυρα αφήνω όλη μέρα κλειστά
Ποτέ δε θα σ’ αφήσω μου `χες πει
να ζήσεις στα όνειρά μου όπως πριν
Κι όμως να! περπατώ μες στον ύπνο σου εγώ
και μου δίνεις φιλιά στα όνειρά σου ξανά
Και σε παίρνω αγκαλιά με τα μάτια κλειστά
πως γεννάει στο σκοτάδι η λύπη χαρά
Χαρά σ’ αυτόν που τώρα σ’ αγαπά
χαράζει και σ’ αγγίζει στα μαλλιά
Κι όμως να! περπατώ μες στον ύπνο σου εγώ
και μου δίνεις φιλιά στα όνειρά σου ξανά
Και σε παίρνω αγκαλιά με τα μάτια κλειστά
πως γεννάει στο σκοτάδι η λύπη χαρά
Κανείς δε θα μπορέσει μου `χες πει
ποτέ να μ’ αγαπήσει όπως εσύ
