Φοβάμαι να παραδεχτώ πως τίποτα δεν είναι εδώ
να συνηθίσω δεν μπορώ δεν αντέχω
Φοβάμαι να ‘μαι στη σιωπή στης μοναξιάς εδώ τη γη
κοντεύει να ‘ρθει το πρωί και δε με έχω
Με τρομάζουνε οι νύχτες που ψυχρές και άδειες μένουν
με τρομάζουνε οι ώρες που κενό μόνο φέρνουν
με τρομάζουνε οι λέξεις του ποτέ και του ίσως
με τρομάζει κι η αγάπη όταν γίνεται μίσος
Ψυχή μου κι αν σε κουβαλώ σ’ αυτό το σώμα για να ζω
μπρος στο καθρέφτη σε κοιτώ και σωπαίνω
τη μοναξιά μου ακολουθώ σ’ ένα σχοινί ακροβατώ
τον χρόνο τώρα πια μετρώ και πεθαίνω
Με τρομάζουνε οι νύχτες που ψυχρές και άδειες μένουν
με τρομάζουνε οι ώρες που κενό μόνο φέρνουν
με τρομάζουνε οι λέξεις του ποτέ και του ίσως
με τρομάζει κι η αγάπη όταν γίνεται μίσος
