Μικρή μου φλογέρα, φύσα μ’ αγέρα!
Ζωή, που τελειώνει, κερί, που λειώνει
Στο άδειο δωμάτιο παλιάς παρέας,
Στη μαύρη σκιά κάποιας πράξης μοιραίας.
Βουβή λιτανεία τι μελωδία!
Κι εγώ τόσο μόνος; Στέκεται ο χρόνος…
Βαριά κλειδωμένος στις διακοπές τους
Στις μακρινές κι απόμερες φωνές τους!
Άνοιξη έξω, δε θα τ’ αντέξω!
Πως θέλω να φύγω, μα μένω λίγο…
Πικρή μοναξιά, να τραφώ, για να ζήσω
Στη μόνη ευκαιρία, να χαθώ και να σβήσω…
Σαχλές συζητήσεις; δε θα μ’ αφήσεις!!
Κεριά, που αγαπάω; κι όμως δεν πάω!!
Η ανάσταση αύριο, θα μ’ εύρει μακριά τους
Μακριά απ’ τ’ αδειανά και νεκρά πρόσωπά τους
