Δεν είναι μελαγχολία
το δάκρυ που με βουρκώνει
δεν έχω πίκρα να με πληγώνει
Είναι που είμαι εδώ κοντά σου
κι είναι μια φλόγα το άγγιγμά σου
Είναι που υπάρχω, που σε κοιτάω,
και σ’ αγαπάω
Δεν είναι μελαγχολία
που ώρες κοιτώ τ’ αστέρια
δεν είν’ που φύγαν τα καλοκαίρια
Είναι η νύχτα που με φωνάζει
κι όλος ο κόσμος καράβι μοιάζει
Είναι που υπάρχεις, που σ’ ακουμπάω,
και σ’ αγαπάω
Ήμουν μοναχή στη ζωή
τα φώτα γύρω μου είχαν σβήσει
ζητούσα κάτι να με κρατήσει
προτού σαν ήλιος χαθώ στη δύση
Κι ήρθες τότε σαν το πρωί
ουράνιο τόξο στην καταιγίδα
στα δυο σου μάτια είχες ελπίδα
πόσο θα μείνεις δε σε ρωτάω
μου φτάνει μόνο που σ’ αγαπάω
και σ’ αγαπάω
Δεν είναι μελαγχολία
το ρίγος που με περνάει
αγάπη μόνο με ξαγρυπνάει
τα χείλη τρέμουν για να μιλήσουν
φτωχές αλήθειες να ψιθυρίσουν
είναι που σ’ έχω, που σε κρατάω
και σ’ αγαπάω
Δεν είναι μελαγχολία
που ώρες κοιτώ τ’ αστέρια
δεν είν’ που φύγαν τα καλοκαίρια
Είναι η νύχτα που με φωνάζει
κι ο κόσμος μ’ άσπρο καράβι μοιάζει
Είναι που υπάρχεις, που σ’ ακουμπάω
και σ’ αγαπάω
