Μέρα τη μέρα νύχτα τη νύχτα ώρα την ώρα
πάντα στα μάτια μου ένα δάκρυ θλιβερό
και αναρωτιέμαι πού θα βγει αυτή η μπόρα
είναι το δράμα της ζωής μου φοβερό
Όλο λέω να σ’ αφήσω και όλο μένω
όλο φεύγω μα εδώ ξαναγυρνώ
σ’ ένα δρόμο σκοτεινό και πονεμένο
κι αν πληγώνομαι να φύγω δεν μπορώ
Στάλα τη στάλα αργά γεμίζει και ξεχειλίζει
μα όπως πάντα το φαρμάκι σου θα πιω
Το δηλητήριο που καίει μα ορίζει
κάθε μου βήμα κάθε σκέψη στο μυαλό
