Αν δεν είσαι δειλός
και αντέχεις το φως
στα σκοτάδια να μην τριγυρνάς
είναι η χώρα φευγάτη
μοναξιά κι αυταπάτη
να γνωρίζεις καλά πού πατάς
Είναι οι δρόμοι γεμάτοι
με σκουπίδια χορτάτοι
και χαμένες ζωές δυστυχώς
σκοτεινά τα σαλόνια
τα σκυλιά στα μπαλκόνια
κι η ψυχή να πεινά διαρκώς
Δεν είναι οι μέρες που μας έπεσαν βαριές
είναι οι νύχτες που οι σκέψεις μας παγώνουν
ξένοι εφιάλτες βασανίζουν τις καρδιές
και μες στον ύπνο μας σιγά σιγά μας λειώνουν
Αν κοιτάς χαμηλά
όταν κλείνεις τ’ αυτιά
ουρανό δεν θα έχεις για θέα
φαντασία μικρή
το μυαλό σε κουτί
η ζωή θα σε φτύσει μοιραία
Μα φοβάσαι πολύ
σκοτεινό το κελί
ψιθυρίζεις δειλά πώς θα αντέξω
όμως δες μια στιγμή
είναι η πόρτα ανοικτή
δεν φυλάει κανένας απ’ έξω
Δεν είναι οι μέρες που μας έπεσαν βαριές
είναι οι νύχτες που οι σκέψεις μας παγώνουν
ξένοι εφιάλτες βασανίζουν τις καρδιές
και μες στον ύπνο μας σιγά σιγά μας λειώνουν
