Σαν κλείσουν τα ματάκια μου
και σκεπαστώ με χώμα,
θα ξεχαστώ, αχ, απ’ τον ντουνιά
κι απ’ τους δικούς μου ακόμα.
Γι’ αυτό, ας μην γεννιόμουνα,
τον κόσμο να γνωρίσω,
αφού αργά ή γρήγορα
τα μάτια μου θα κλείσω.
Ακόμα και η αγάπη μου
κι αυτή θα με ξεχάσει,
θα κάνει πέτρα, πέτρα την καρδιά, αχ,
και άλλη θα αγκαλιάσει.
Γι’ αυτό, ας μην γεννιόμουνα,
τον κόσμο να γνωρίσω,
αφού αργά ή γρήγορα
τα μάτια μου θα κλείσω.
Μες στο φτωχό σπιτάκι μου
άλλη θα μπαινοβγαίνει,
αυτή θα έχει, θα έχει την χαρά,
αχ, κι εγώ στην γη θαμμένη.
Γι’ αυτό, ας μην γεννιόμουνα,
τον κόσμο να γνωρίσω,
αφού αργά ή γρήγορα
τα μάτια μου θα κλείσω.
