Μέσα στους παραδείσιους κήπους του κρανίου μου
κίτρινος ήλιος ταξιδεύει στα φτερά του χρόνου.
Ακολουθούν πούλια με ξύλινα φτερά.
Προπορεύονται άγγελοι με τζετ.
Μεγαλόπρεπη πορεία πάνω από μπανανιές,
ευκαλύπτους και πεύκα που καλύπτουν
την αριστερή πλευρά του εγκεφάλου μου.
Στη δεξιά νύμφες και ουράνιες πόρνες
σκεπασμένες γιασεμιά, κόκκινες σαύρες
ακούν τους καταρράχτες που χάνονται
στις καταβόθρες του νωτιαίου μυελού μου.
Εκεί αρχίζει η Γη και τελειώνει το Σύμπαν
Αιφνιδίως η μεγαλόπρεπη πομπή ακινητοποιείται
ώρα έξι το απόγευμα,
ώρα έξι ακριβώς
σταματά η πομπή, ο χρόνος, ο ήλιος.
Μονάχα τα πουλιά ταξιδεύουν
χτυπούν τα ξύλινα φτερά
και τα τζετ
θρηνούν κι αυτά αγγελικά.
