Πως βρέθηκα εδώ ούτε που ξέρω
σα δολοφόνος που γυρνάει, μ’ όλο το ρίσκο.
Να το `θελε η καρδιά ή φταίει αυτός ο στίχος
που `θελε, σώνει και καλά, να μπει σε δίσκο.
Μεσάνυχτα, στην πόρτα σου
τα μάτια μου αρμενίζουν
και πίσω με γυρίζουν στα παλιά.
Μεσάνυχτα κι ορθάνοιχτα
τα χέρια μου για σένα
πως γίναν πάλι απόψε αγκαλιά.
Πως βρέθηκα εδώ ούτε που ξέρω
τι να `χω βάλει τάχα, απόψε, με το νου μου.
Ταξίδι στο βυθό να πάρουν οξυγόνο
τα μπερδεμένα δίχτυα του μυαλού μου.
Μεσάνυχτα, στην πόρτα σου
τα μάτια μου αρμενίζουν
και πίσω με γυρίζουν στα παλιά.
Μεσάνυχτα κι ορθάνοιχτα
τα χέρια μου για σένα
πως γίναν πάλι απόψε αγκαλιά.
Πως βρέθηκα εδώ ούτε που ξέρω
τι τραγουδάει τώρα, αυτή η Νίνα Χάγκεν.
Τι μ’ έφερε ως εδώ αυτό, θαρρώ, το ξέρω
οι μεθυσμένες ρόδες του Φολκσβάγκεν.
Μεσάνυχτα, στην πόρτα σου
τα μάτια μου αρμενίζουν
και πίσω με γυρίζουν στα παλιά.
Μεσάνυχτα κι ορθάνοιχτα
τα χέρια μου απόψε
πως γίναν πάλι απόψε αγκαλιά.
