Οι λέξεις μου αδύναμες
μου πέφτουν απ’ το στόμα
δε φτάνουν ούτε στα μισά
μείνε για λίγο ακόμα.
Κρατιέμαι από τα κενά
τους στίχους μίας δίνης
κοίτα με στέκομαι ξανά,
κράτα με μη μ` αφήνεις.
Τα πόδια μου λυγίζουνε
κι αυτά τα άσπρα φώτα
τα μάτια μου πονάνε.
Ως πότε θα γυρίζουνε,
γιατί δε σταματάνε
