Μαζί τα πρώτα βράδια
κι οι δυο σε μια φωλιά
μεθούσανε με χάδια
και με τρελά φιλιά
Κι αυτός γυρτός κοντά της
στα μάγια της βραδιάς
μετρούσε στ’ άγγιγμά της
τους χτύπους της καρδιάς
Μα όλα λίγο λίγο
περνούνε στη ζωή
κι αυτή τού `πε `θα φύγω’
ένα πικρό πρωί
Σαν μαχαιριά στο στήθος
το δέχτηκε κι αυτό
και είπε μιαν αλήθεια
με σπαραγμό κρυφό
Μη φύγεις που θα πας
μονάχο αν μ’ αφήσεις τι θα κάνω
κι αν άλλον αγαπάς
μου μένει ξεχασμένος να πεθάνω
Τα μάτια σου κι αν κλαιν
κι αν βουρκωμένα μου παραπονιούνται
μη φύγεις, γιατί λεν
πως μάτια που δε βλέπονται, ξεχνιούνται
