Μπαλόνια φουσκωμένα και πολύχρωμα,
τα λόγια που μου λες και περισσεύουν.
Ο ερωτάς μας μοιάζει μ’ απολίθωμα,
με λόγια δεν κρατιέται, μας τον κλέβουν.
Μην είσαι ψεύτρα, τις ευθύνες σου να βρεις,
μην απαγκιάζεις στη δικιά μου αδυναμία.
Εσύ φτερούγαγες με χίλιους δεκατρείς,
όμως για μένα πάντα ήσουνα η ίδια.
Τα χείλη σου βαμμένα, κατακόκκινα,
τα λόγια σου πιο μαύρα απ’ το μαύρο
το ψέμα σου γουλιά γουλιά κι αν το πίνα
δεν έψαξα αγάπη άλλη να’ βρω.
Μην είσαι ψεύτρα, τις ευθύνες σου να βρεις,
μην απαγκιάζεις στη δικιά μου αδυναμία.
Εσύ φτερούγαγες με χίλιους δεκατρείς,
όμως για μένα πάντα ήσουνα η ίδια.
