Μια μέρα στη Δεξαμενή
πάλι μου έκανες σκηνή
και, μα τις φούσκες του καφέ,
πως με νευρίασες!
Μωρό μου, σε παρακαλώ
μην καταντήσουμε “μελό”.
Εγώ δεν είμαι στην ταινία
που σχεδίασες.
Εγώ δε θέλω τη ζωή μας σινεμά·
θέλω να παίρνω τα φιλιά σου σκοτεινά.
Θέλω τα λόγια σου σε τόνο χαμηλό.
Μην καταντήσουμε, αγάπη μου, “μελό”.
Μια στο καρφί, μια στο γυαλί
και με τη σχέση μας θολή
μες στην ομίχλη της καρδιάς σου
ξενιτεύτηκα.
Δε βλέπεις πόσο σ’ αγαπώ
κι όταν στα μάτια σε κοιτώ,
όλα τα έργα της ζωής
μοιάζουνε ψεύτικα.
