Δευτέρα ξημερώματα
βρήκα στα χαρακώματα
του έρωτα το τέλος.
Ένα φτηνό σημείωμα
στου κόσμου το τελείωμα
στα στήθια μου σαν βέλος.
Σε παίρνω στο τηλέφωνο
γυρεύω μια διέξοδο
και μια γλυκιά κουβέντα.
Να στάξει λίγο βάλσαμο
μες στο δικό μου βάσανο
γαρύφαλλο και μέντα.
Μια φίλη θέλω για να της μιλήσω,
το πρόβλημά μου να της εξηγήσω,
για τη χαμένη αγάπη μου
να πω στο φιλαράκι μου.
Δευτέρα ξημερώματα
είπα “θα `ναι καμώματα
σαν τα γνωστά της λάθη”.
Μα αυτή κλαίει κι οδύρεται
κι ο πόνος της ξεχύνεται
απ’ της καρδιάς τα βάθη.
Θυμάμαι λόγια και φιλιά
τότε που μ’ είχε αγκαλιά,
μα τώρα που `χει φύγει
μου άφησε το βλέμμα του
παρέα με το ψέμα του
μες στου μυαλού τη δίνη.
