Μία νότα που `χω ακούσει
η την είχα φανταστεί,
κρέμασε όλη τη ζωή μου
στο γκρεμό με μια κλωστή.
Μες στα μαύρα τα σκοτάδια
την γυρεύω σαν τρελός,
νιώθω πως χωρίς εκείνη
είμαι φάλτσος και τραυλός.
Μ’ απαρνήθηκαν οι πάντες,
φίλοι, μουσικοί, γνωστοί,
χαραμίστηκες μου λένε
για μια νότα σαν κλωστή.
Σε εκκλησιές, και καταγώγια,
σε γιαλούς και σε βουνά
διαλαλώ τον έρωτά μου
μα εκείνη πουθενά.
Νότα που `χει μαύρα μάτια
κι άχραντη σαν Παναγιά,
άσπρο δέρμα σαν το χιόνι
και κατάμαυρα μαλλιά.
Τι θα γίνω σαν την χάσω,
τι θα κάνω σαν την βρω;
Μία νότα μια γυναίκα,
της ζωής μου το νερό.
Σε εκκλησιές, σε καταγώγια,
σε γιαλούς και σε βουνά
διαλαλώ τον έρωτά μου
μα εκείνη πουθενά.
