Με ρούχα βραδινά,
νωπή απ’ την αγκαλιά του
αυτή πηγαίνει να κρυφτεί
κι αυτός για τη δουλειά του.
Τη βρήκε το πρωί,
οι γόβες την πονάνε,
φεύγει με τα σημάδια του
που κλαίει την κοιτάνε.
Η θηλιά στο καλτσόν,
το βγαλμένο κραγιόν,
όλα δείχνουν πως πέρασε
μια νύχτα παθών.
Μ’ αχτένιστα μαλλιά
στη μέρα ντροπιασμένη,
θα επιστρέψει σπίτι της
σαν τέλεια ερωμένη.
Θα μπει σ’ ένα ταξί
μακριά του κι όπου πάει,
της νύχτας τα καμώματα
η μέρα τα γελάει.
Η θηλιά στο καλτσόν,
το βγαλμένο κραγιόν,
όλα δείχνουν πως πέρασε
μια νύχτα παθών.
