Όσα μου έκανες γίναν μια θηλιά που με πνίγει
με πιάνουν ρίγη στην καρδιά και στο μυαλό
πράγματα που προσπέρασα, αλλά δεν ξεπέρασα
καλά πέρασα, πήγαινε στο καλό…
Απορώ που βρίσκεις το θάρρος να με κοιτάς στα μάτια
και πως έχεις το θράσος να με ενοχλείς
και πως ζητάς δίπλα σου εγώ να ζήσω
και να αναστήσω αυτό που σκότωσες τόσο νωρίς…
Δε σου ζήτησα εγώ να μ’ αγαπάς όσο κανείς…
Ακόμα και αν δε μ’ αγαπούσες θα ‘μουνα μαζί σου…
Εγώ σου ζήτησα να σε ειλικρινής
για το τι κάνεις και τι θέλεις στη ζωή σου.
Εγώ δεν ήθελα πριγκίπισσα φτιαχτή
μεγάλωσα και με κουράσανε τα παραμύθια
εγώ θα σε έβλεπα πριγκίπισσα και ας ήσουν μια αρπαχτή
αρκεί αυτό που ζούσα να `τανε αλήθεια.
Τόσες φορές κρατήθηκα να μη ξεσπάσω
και τώρα ξεσπάω στο χαρτί και στο μελάνι
γιατί τώρα μόνος μου παλεύω να ξεχάσω
μια κούκλα από πορσελάνη.
Μια κούκλα μαγευτική, ψεύτικη
που την περιβάλλει μια κρύα πορσελάνη
πάντα χαμογελαστή και σκεπτική
που κάποτε δώρο μου την είχες κάνει.
Μια κούκλα μαγευτική, ψεύτικη
που τα μάτια τις κοιτούσαντο ταβάνι
που ποτέ τις δεν έσπασε την σιωπή
ίσως γιατί είχε μια καρδιά από πορσελάνη.
Τα παιχνίδια χάνονται αργά ή γρήγορα
κι όσο μεγαλώνεις μένουν οι αναμνήσεις
σε ένα μεγάλο κουτί που έχει σχήμα καρδιάς
είναι ένα μέρος που μπορείς να τα κρατήσεις.
Πολλές φορές κάποια από αυτά πονάνε
αλλά σου θύμιζαν πράγματα κακά και τα `χεις σιχαθεί.
Κράτα αυτά που στα χαρίσανε άνθρωποι
που κάποτε σ’ αγαπούσαν και τώρα έχουνε χαθεί και…
Κάθε εμπόδιο σε καλό στη ζωή σου
εύχομαι εκεί που είσαι να χαμογελάς
κι όταν κάποιος άλλος έρθει και σε βγάλει απ’ το κουτί σου
να σπάσεις την σιωπή σου και να του μιλάς
να σε κρατήσει να χτενίσει τα μαλλιά σου
να είσαι όμορφη και πάλι όπως παλιά
να ξεσκονίσει τα πορσελάνινα μαγούλα σου
και να σε πάρει μια αγκαλιά
και να μη ξαναγυρίσεις πίσω στο κουτί σου
και να σου φοράει φορέματα φωτεινά
μέσα στα μάτια σου να βλέπει την ψυχή σου
όχι το ταβάνι του ξανά.
