To φυτίλι σου αναμένο σ’ ένα κόσμο βαλτωμένο
το τοπίο ήταν σύνηθες , το ’κανες παραμυθένιο
τα λαμπιόνια αναβόσβηναν και σειώτανε η γη
καταπάνω μου ερχόσουν, δυναμίτη μου εσύ
Ήταν πρωί και έψαχνα καφέ να πάρω
ήρθες και μου’πες να σου στρίψω ένα τσιγάρο
στα δύο κόπηκα, έφυγε η μαγκιά μου
σιγοψυθίρισα «Πω πω βρε Παναγιά μου»
Είπα για λίγο να σου πιάσω την κουβέντα
μα σκέφτηκα ότι έχω και μια γυναίκα
γιατί αν ενεδινες μικρέ μου δυναμίτη
θα μ’ έδιωχνε πάλι η κυρά από το σπίτι
Δυναμίτη, δυναμίτη, κάνε με και πάλι αλήτη
βγάλε με από τα ίδια, κάν’ τα όλα αποκαΐδια
To φυτίλι σου αναμένο σ’ ένα κόσμο βαλτωμένο
καθώς στρίβω το τσιγάρο νιώθω πως αργοπεθαίνω
κοπανάει η καρδιά μου, μ’ έπιασαν και αρρυθμίες
σου το έδωσα μου γέλασες και με ταχυπαλμίες
Με φίλησες και χάθηκες μέσα στον κόσμο
η πλάση μύρισε βασιλικό και δυόσμο
οι κήποι φόρεσαν τα άνθη τα φυτά τους
κι λίμνες στόλισαν μ’ όλα τα νούφαρά τους
Είπα για λίγο να σου πιάσω την κουβέντα
μα σκέφτηκα ότι έχω και μια γυναίκα
γιατί αν ενεδινες μικρέ μου δυναμίτη
θα μ’ έδιωχνε πάλι η κυρά από το σπίτι
Δυναμίτη, δυναμίτη, κάνε με και πάλι αλήτη
βγάλε με από τα ίδια, κάν’ τα όλα αποκαΐδια
Να μ’ έπαιρνες για λίγο εκεί που πας κι εσύ
να έπινα ρετσίνα αντι καλό κρασί
σ’ ένα παγκάκι ίσως είσαι μια ακρογιαλιά
ν’ αράζαμε στην άμμο με τ’ άστρα συντροφιά
Δυναμίτη, δυναμίτη, κάνε με και πάλι αλήτη
βγάλε με από τα ίδια, κάν’ τα όλα αποκαΐδια
