Εγώ ξυπνώ χαράματα
Με μάτια νυσταγμένα
Μα εσύ ποτέ το κέφι σου
Δε χάνεις για κανένα
Εγώ τραβάω το σκοινί
Με τον καημό να παίξω
Μα εσύ φοβάσαι τη φωτιά
Και μένεις πάντα απ’ έξω
Εσύ ξυπνάς και χαίρεσαι
Κι οι άλλοι δε σε νοιάζουν
Γιατί δεν είδες μια φορά
Καράβια να βουλιάζουν
Εγώ το φως της αστραπής
Το κλέβω και στο φέρνω
Να φέγγεις και να μου γελάς
Στο πλάι σου σαν γέρνω
Εγώ βυθίζω την ψυχή
Στα πιο βαθιά νερά σου
Μα εσύ πετάς με τα στεγνά
κι ακούραστα φτερά σου
Εσύ περνάς μα δε ρωτάς
πόσο θ’ αντέξω ακόμα
που βρέθηκε τόση ψυχή
στ’ αδύναμό μου σώμα
