Μέσα στου χρόνου την κρυφή καταπακτή
γλιστρώ στης αγκαλιάς σου την ακτή.
Σαν Ροβινσώνας που χει τώρα πια ξεχάσει
σχεδία την ελπίδα του να φτιάσει.
Ο κόσμος με κοιτά που σε κοιτώ με απάθεια
και ο χαζός θαρρεί πω πια δε σε ποθώ,
μα εγώ σου λέω στα κρυφά με τηλεπάθεια
πόσο πολύ τρελά τρελά σε αγαπώ.
Μέσα στου χρόνου την γεννήτρια τη φριχτή
η μήτρα των χρωμάτων ανοιχτή
και μες στο ολόλευκο που ο ίλλιγος αυξαίνει
χανόμαστε και οι δυο αγκαλιασμένοι.
Ο κόσμος με κοιτά που σε κοιτώ με απάθεια
και ο χαζός θαρρεί πω πια δε σε ποθώ,
μα εγώ σου λέω στα κρυφά με τηλεπάθεια
πόσο πολύ τρελά τρελά σε αγαπώ.
