Μιλάω παλιά
κρεμάω φιλιά
γιατί έφτασε ο καιρός μου
που φεύγω ενώ
μου πάει στενό
το σύνολο του κόσμου.
Θα φτιάξω με χρυσό μολύβι
σαν δρόμο στο μυαλό που ανοίγει
μέσα από χίλιες καστανιές
το πιο κρυφό μου μονοπάτι
κι αφού δεν έκανα γι’ απάτη
θα πιάσω τέσσερις γωνιές.
Θα φτιάξω με χρυσό μολύβι
στην άγια πλάτη σου καλύβι
κι όταν μου βάζεις τις φωνές
θα μπαίνω εκεί να πέφτω χάμω
κι αφού δεν έκανα για γάμο
φωτιές θ’ ανάψω σκοτεινές.
