Δεν είμαστε δυο τώρα πια
είμαστε τρεις εγώ εσύ και η μοναξιά
που της αφήσαμε το δρόμο να περάσει
προτού να ζήσουμε να μας γεράσει.
Πως να ζήσουμε πως, σ’ ένα σπίτι γεμάτο ερημιά
σ’ ένα σπίτι που πήρε φωτιά κι όλα γίνανε στάχτη
πως να ζήσουμε πως που `χει σβήσει απ’ τα μάτια το φως
και έχει γίνει η ζωή τώρα πια μοναξιά, μοναξιά.
Μοναξιά (Χ2)
Δεν είμαστε δυο τώρα πια
ανάμεσα μας έχει μπει η μοναξιά
και είναι ατέλειωτες οι νύχτες που περνάμε
γιατί δε μάθαμε να αγαπάμε.
Πως να ζήσουμε πως, σ’ ένα σπίτι γεμάτο ερημιά
σ’ ένα σπίτι που πήρε φωτιά και όλα γίνανε στάχτη
πως να ζήσουμε πως που `χει σβήσει απ’ τα μάτια το φως
και έχει γίνει η ζωή τώρα πια μοναξιά, μοναξιά.
Μοναξιά (Χ3)
