Καλοκαίρια θλιμμένα
βουτηγμένα στο ψέμα, μοναξιά
Βουτηγμένος στη λάσπη
τώρα πια σ’ έχω χάσει οριστικά
Δε θα ψάξω για λάθη
ό, τι βρω θα ‘ναι αγκάθι στην καρδιά
Κουρασμένο φεγγάρι
εσύ με πήρες χαμπάρι μοναχά.
Μοναξιά.
Απλώνω το χέρι μου να πιάσω το βουνό
κι ο ουρανός μια βουτιά στη θάλασσα
Στο μοναστήρι των παιδικών μου χρόνων
ψάχνω να δω τι έχει μείνει τώρα
Κοιτάω να δω ο χρόνος τι άφησε.
Τα δέντρα έχουν γίνει στάχτη
κι η θλίψη τα ‘χει όλα σκεπάσει
Έχουν αλλάξει, όλα έχουν αλλάξει.
Γυμνό φεγγάρι πλένεται
στην πέτρινη βρύση
Γεννιέται η μνήμη στο ρυθμό
κι η θύμηση στήνει χορό
σ’ ένα τοπίο που ησυχάζει
Μα εγώ να φύγω θέλω
μια ζάλη με κρατάει σκυμμένο.
Απλώνω το χέρι μου να πιάσω το βουνό
κι ο ουρανός μια βουτιά στη θάλασσα
Έχουν αλλάξει όλα.
