Μου φτάνει ένα παράθυρο
να βλέπω τα βουνά
και μια μικρή αυλή με κυπαρίσσι
να φέρνουν τη φωνούλα σου
του κόσμου τα πουλιά
και να μου λεν’ πως μ’ έχεις αγαπήσει.
Περπάτησα στη θάλασσα
για να ’ρθω να σε βρω
ματώθηκα στην τόση νοσταλγία
και ξένος έμεινα παντού
και έξω απ `τον καιρό
γι’ αυτό και σ’ ανακήρυξα αγία.
Μου φτάνει ένα παράθυρο
να βλέπω ουρανό
και να θαρρώ μ’ αγγέλους έχω ζήσει
κι εσύ να κόβεις με σπαθί
τον κάθε εγωισμό
κι όσα μας έχουν άδικα χωρίσει.
