Σήμερα, τα χρώματα αλλάζουν,
γκρίζο το τοπίο στη βροχή,
ήρθε η στιγμή που είπες “φεύγω”
και μένω πάλι μόνη, στη σιωπή.
Τα όνειρα που κάναμε, χαμένα,
μοιάζουν με ναυάγια στο βυθό,
και είναι τόσο άδικο για μένα,
αφού εγώ, για μια ζωή, θα σ’ αγαπώ.
Χωρίς εσένα τι να σκεφτώ,
μου λείπεις τόσο, πάω να τρελαθώ,
κάθε σου φιλί, σημάδι στο κορμί,
ό,τι σε θυμίζει με πονάει πιο πολύ.
Χωρίς εσένα τι να σκεφτώ,
μου λείπεις τόσο, πάω να τρελαθώ,
κάθε μας στιγμή, σημάδι στην ψυχή,
ό,τι σε θυμίζει είν’ αγιάτρευτη πληγή.
Μόνη μου, λοιπόν, αυτό το βράδυ,
τίποτα δεν είναι όπως χθες,
έκλεισες την πόρτα και δεν είδες
ότι πήρες της ζωής μου τις χαρές.
Τα όνειρα που κάναμε, χαμένα,
μοιάζουν με ναυάγια στο βυθό,
και είναι τόσο άδικο για μένα,
αφού εγώ, για μια ζωή, θα σ’ αγαπώ.
Χωρίς εσένα τι να σκεφτώ,
μου λείπεις τόσο, πάω να τρελαθώ,
κάθε σου φιλί, σημάδι στο κορμί,
ό,τι σε θυμίζει με πονάει πιο πολύ.
Χωρίς εσένα τι να σκεφτώ,
μου λείπεις τόσο, πάω να τρελαθώ,
κάθε μας στιγμή, σημάδι στην ψυχή,
ό,τι σε θυμίζει είν’ αγιάτρευτη πληγή.
