Φονιά, αγιογδύτη, αλήτη, σιχαμένο
ρεμάλι του μπορντέλου, μαυλιστή,
απ’ τις χοντρο Μαργκό σου μολεμένο
να κρατήσει το σάπιο σου κορμί
σχάθη ως και της κρεμάλας το σχοινί.
Όμως, θρεφτάρι εγώ της ηθικής,
υπογραμμός αστού νομοταγή,
αιστάνομαί σε εντός μου να αναζείς.
Βαριά απ’ το ριζικό σου χτυπημένο
ίσια στο βούρκο σ’ έριξε η ζωή.
Γιομάτο από πληγές, αρρωστημένο,
ίδιο αχαμνό ψωριάρικο σκυλί,
όλοι σε διώχναν. Μόνη στοργική
να σε δεχτεί η αγκαλιά της φυλακής.
Μ’ αυτήν την πίκρα μέσα στην ψυχή
αιστάνομαί σε εντός μου να αναζείς.
Μα εσύ, με κέφι αψύ, διαολεμένο,
με γλώσσα οξ’ απ’ το νόμο και ντροπή
το στίχο σου ξαπόλαες δουλεμένο
με δύναμη, φωτιά, ζωντάνια ωμή
πιο βαρύ κι από γρόθο στη σκληρή
τη μοίρα σου κατάμουτρα. Μ’ αυτής
της μάχης σου τα τρόπαια θριαμβευτή
αιστάνομαί σε εντός μου να αναζείς.
Πρίγκιπα του κριμάτου, μα ποιητή,
πατέρα εσύ της τέχνης της τρανής
που παίρνει ζωή απ’ τη φλόγα της ζωής,
οι στίχοι σου είναι πάντα σημερνοί.
Νόμου, τόπου και χρόνου νικητή,
αιστάνομαί σε εντός μου να αναζείς
