Να φυσάει η άνοιξη στο ανοιχτό σου πουκάμισο,
να βουλιάζω στην άβυσσο που σε βλέπω να φεύγεις,
να φυσάει η άνοιξη, τα φεγγάρια στις θάλασσες
τόσα όνειρα χάλασες, τα δικά σου δεν ξέρεις.
Παλεύω να ‘μαι δυνατή, μα ο πόνος με νικάει,
που αλλού κοιμάται το κορμί κι αλλού η καρδιά ξυπνάει,
παλεύω να ‘μαι δυνατή κι ας ξέρω πως πονάει
όταν τ’ άδειο μου κορμί το χάδι σου ζητάει.
Να φυσάει η άνοιξη της ζωής τα κομμάτια μου
τους χειμώνες στα μάτια μου που κοιτάς και με λιώνεις,
να φυσάει η άνοιξη, να σηκώνει τα κύματα,
της καρδιάς σου τα κρίματα μια ζωή να πληρώνει.
Παλεύω να ‘μαι δυνατή, μα ο πόνος με νικάει,
που αλλού κοιμάται το κορμί κι αλλού η καρδιά ξυπνάει,
παλεύω να ‘μαι δυνατή κι ας ξέρω πως πονάει
όταν τ’ άδειο μου κορμί το χάδι σου ζητάει.
