Με μια κίνηση απλή
σε κόσμους μαγικούς με πας
και με μιαν άρτια τεχνική
σ’ αρέσει να μ’ εξαπατάς.
Υφαίνεις λέξεις τρυφερές
καθ’ όλα ανατρεπτικές
και προσποιείσαι σαν παιδί
την πιο ανύποπτη
την πιο ανύποπτη στιγμή.
Να μ’ αγαπάς
όσο αντέχεις τώρα που μ’ έχεις,
να μ’ αγαπάς,
σ’ έχω δε σ’ έχω, όλα τ’ αντέχω
για να σου κλέβω, θες δε θες,
απλές κι ανθρώπινες στιγμές.
Ζητάς και παίρνεις καθετί
μα ξεδιπλώνεις όσα θες
με ένστικτο που πυροδοτεί
του πανικού τις πυρκαγιές.
Στα σκοτεινά σ’ άλλη αγκαλιά
γδύνεσαι ντύνεσαι κρυφά,
έρχεσαι, φεύγεις και όπου πας
πάλι εδώ, πάλι εδώ ξαναγυρνάς.
