Εγώ που δε φοβόμουνα μες στη ζωή μου Χάρο,
πως τα ‘φερε η μοίρα μου να τον παρακαλώ,
να ‘ρθει μια νύχτα βροχερή με το παλιό του κάρο
και να με πάρει από ‘δω, να πάψω να πονώ.
Προκειμένου να μου βγαίνει λίγο λίγο η ψυχή
ας πεθάνω να τελειώνω μία και καλή.
Είναι γλυκός ο θάνατος και η ζωή φαρμάκι
όταν σε βρίσκουν κι οι εφτά πληγές του Φαραώ,
στον έρωτά μου άτυχος, στο χρήμα μπατιράκι,
δεν άναψε καμιά φωτιά κι εγώ να μην καώ.
Προκειμένου να μου βγαίνει λίγο λίγο η ψυχή
ας πεθάνω να τελειώνω μία και καλή.
