Βλέπω πως φεύγουνε τα χρόνια
κι’ έρχονται στα μαλλιά τα χιόνια
και τυρρανιέμαι δε σου τ’ αρνιέμαι
που όσο πάω και γερνώ
που οι ελπίδες γίναν ρυτίδες
γι’ αυτό με πόνο τραγουδώ
Να `ταν τα νιάτα δυο φορές
διπλές να ήταν οι χαρές
να μην υπάρχουν πόνοι
να μην υπάρχουν γηρατειά
μες της ζωής μας την ψευτιά
τι κι αν περνούν οι χρόνοι
Να `ταν τα νιάτα δυο φορές
διπλά για να γλεντούσα
αχ να `ταν τα νιάτα δυο φορές
διπλά να σ’ αγαπούσα
Τ’ άνθη της νιότης πως μαδούνε
δάκρυα και καημοί σκορπούνε
το παραμύθι σκεπάζ’ η λήθη
το παραμύθι της χαράς
και μένει μόνο περ’ απ’ τον χρόνο
η μαύρη σκόνη της φθοράς
