Ξέρεις τι όμορφη γίνομαι μπρος στο καθρέφτη όταν ντύνομαι
κι έχω περίεργο ένστικτο πως θα σε συναντήσω
γλιστράω στο πεζοδρόμιο σαν νύμφη σε παγοδρόμιο
και στο μετρό προσγειώνομαι λες και θα σε αντικρίσω
Μα η μοίρα δε μ’ αναγνώρισε και τις κλωστές μας τις χώρισε
στη Κουμουνδούρου ξεχάστηκες και εγώ περνώ το μουσείο
κι ενώ ό,τι είχα θα στα `δινα κατέβηκες πάλι στην άμυνα
και σκέφτομαι πάνω στη τρέλα μου να `χα ένα τρένο για δύο
να `χα ένα τρένο για δύο..να `χα ένα τρένο για δύο..
να `χα ένα τρένο για δύο…να `χα ένα τρένο για δύο…
Ξέρεις πως δίχως την άδεια σου τρυπώνω στα μαξιλάρια
η πόλη μας κλείνει τα βλέφαρα και εγώ στο όνειρό σου σαλπάρω
στους τοίχους στου γράφω συνθήματα και στο λαιμό σου αγγίγματα
κι όλο σου λέω κανόνισε αύριο να σε τρακάρω
Μα η μοίρα δε μ’ αναγνώρισε και τις κλωστές μας τις χώρισε
στη Κουμουνδούρου ξεχάστηκες και εγώ περνώ το μουσείο
κι ενώ ό,τι είχα θα στα `δινα κατέβηκες πάλι στην άμυνα
και σκέφτομαι πάνω στη τρέλα μου να `χα ένα τρένο για δύο
να `χα ένα τρένο για δύο..να `χα ένα τρένο για δύο..
να ’χα μια πόλη για δύο..
